Ciebie Ojcze w Zakopanem zawsze z uśmiechem witały.
I te wiatry niepokalane, górskie, halne
Raz za razem Ciebie w wędrówce na szczyty mijały.
Miałeś w nich swoje umiłowanie, taką miłość...
Takie kochanie ?
Zaś one w Tobie upatrzyły swe zbawienie,
Jakby będąc ludźmi odnalazły wreszcie pocieszenie.
Dając Ci szczęście, radość i przepiękne widoki,
Widziałeś w nich coś dobrego jak górskie potoki.
Dlaczego tak je ukochałeś ?
To sprawa prosta.
Do Boga bliżej, gdy się światu sprosta.
Ludzie zwykle szukają poklasku,
Ty zaś szukałeś miłości blasku.
W Twoje ślady poszły miliony,
Miłując i nie wierząc w ludowe zabobony.
Tego roku w którym do Pana odszedłeś,
Każdy wiedział ,że przez niebieską bramę przejdziesz.
Te góry, te Tatry, Te Rysy kochane,
Wtedy jakieś inne były...
Stłamszone czy niechciane ?
Patrzyły w ciemne niebo,
Przedzierając się przez chmury,
Szukając Twojej duszy jak własnej natury.
Brakowało im Ciebie ,lecz ty nie odszedłeś.
Potem zrozumiały ,że w ich sercach jesteś.
A co z tymi dziećmi, które tak ukochałeś ?
Co z tą młodzieżą, którą tak rozumiałeś ?
Oni także coś z Twojej nauki wynieśli,
Wszakże do naszego narodu współczucie przenieśli.
Niedługo Ciebie na ołtarze wyniosą,
Lecz czy w swe serca twe kazania wniosą ?
Jakżeż Tobie Janie Pawle II wiele zawdzięczamy,
Nawet samo powiedzenie, że "niewiele mamy".
Ukochana pieśń Jana Pawła II
Wchodźcie na strony znajdujące się w zakładce "Odwiedźcie ♥"
Wszelkie zastrzeżenia , uwagi i motywowanie do pisania postów kierujcie na :
Mój facebook ♥
Mój Ask ♥
Za wszystkie szczere opinie na temat mojego bloga i komentarze - dziękuję ! ♥
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz